Kleurenblind

Sinds het begin van het seizoen worden de posities van de holes aangegeven met 3 verschillende kleuren vlaggen. Voordeel is dat de scorekaart een flap minder heeft en de greenkeepers meer vrijheid hebben om de holes te plaatsen. Het analoge holepositie bord met het rode houten wijzertje krijgt een plaatsje in het Heemskerks golfmuseum. Onze kleinkinderen zullen over 20 jaar via een digitale rondleiding in het golfmuseum met verwondering lachend dit relikwie bekijken.

Voor de goede orde, de rode vlag geeft aan dat de positie van de hole aan de voorkant van de green staat. Blauw in het midden en bij een gele vlag staat de hole het verst van de afslagplaats af. Het is even wennen maar wel zo duidelijk tenzij…………

Ja, ik ben kleurenblind en kan pas de kleur van de vlag onderscheiden als ik binnen schootsafstand ben. Is dat een gemis? Voor mij niet. Mijn lengtes zijn dermate dat ik pas na de afslag nieuwsgierig wordt naar de positie van de vlag. Dit doet mij overigens wel denken aan mijn keuring voor militaire dienst, heel lang geleden. Van de schooldokter wist ik na een test met plaatjes met heel veel kleurenstippen, dat ik kleurenblind was voor de kleuren rood en groen.

Belangrijke kleuren in je leven, zeker als je aan het verkeer gaat deelnemen. Gelukkig leer je al snel dat het bovenste licht altijd rood is, stoppen, en het onderste verkeerslicht groen, rijden dus. Voor militaire dienst in mijn opkomsttijd golden deze regels kennelijk niet. Bij vastgestelde kleurenblindheid mag je namelijk geen militair voertuig besturen. Ik was hiervan op de hoogte en gezien mijn toen aangeboren luiheid voor alles wat met lopen te maken had, wilde ik mijn diensttijd zo veel mogelijk in een militair voertuig doorbrengen.

Op de dag van de keuring stond ik netjes in een rij met aankomende dienstplichtige soldaten. Allen in afwachting van de keuring bij de militaire arts. Na een uitgebreide luister- en kloptest door de arts werden de ogen getest. Uiteindelijk moet je de vijand toch kunnen zien. Alles prima en toen de z.g. Ishihara-ogentest. Deze test bestaat uit een set kaarten met gekleurde stippen, waarop in een afwijkende kleur cijfers of plaatjes staan. Niet-kleurenblinden kunnen deze cijfers of plaatjes direct zien. Een kleurenblinde ziet dit bij bepaalde kaarten niet, afhankelijk van het soort kleurenblindheid die die persoon heeft.

Zoals gezegd stond ik in de rij te wachten voor de laatste test. De deur van het keuringskamertje stond open en ik hoorde mijn voorgangers steeds eenzelfde serie van 5 cijfers opnoemen. Het duiveltje in mij riep mij toe, je wilde toch niet lopen, onthoud de reeks en klaar is Hein. Doel, goedgekeurd worden voor het besturen van een voertuig. Inwendig repeteerde ik de serie cijfers en het klopte steeds met wat ik hoorde.

Het moment van mijn medische keuring was aangebroken. Met een stalen gezicht dreunde ik de reeks cijfertjes op na het zien van de set kaarten met kleurenstippen. “Jij bent kleurenblind” zei de arts prompt na mijn opsomming. Stomverbaasd keek ik hem aan en hij begon hartelijk te lachen. Sorry zei hij, ik heb net een nieuwe set kaarten neergelegd.

Mocht ik op een zekere dag de baan in gaan met een kledingcombinatie die wat kleuren betreft absoluut vloekt, dan heeft mijn vrouw mijn setje kleren niet klaargelegd en heb ik zelf een greep in de kledingkast gedaan. Het spreekwoord, je kleurenblind zoeken naar je bal, gaat voor mij niet op. Dat ben ik al.

Tot volgende maand,

Hein den Dunnen